Ψάχνοντας τι σημαίνει εθελοντισμός, βρήκαμε τον παραπάνω ορισμό. Αυτό που θα λέγαμε εμείς είναι ότι ο εθελοντισμός είναι μια πράξη αγάπης. Δεν παίρνουμε λεφτά από αυτό, όμως κάνουμε κάθε φορά κι ένα καλό. Βοηθάμε μεγάλα και μικρά παιδιά όταν το έχουν ανάγκη π.χ με φαγητό και ρούχα. Ο εθελοντισμός είναι πολύ σημαντικός γιατί βοηθάμε ανθρώπους.   

Δουλεύουμε σκληρά και δίνουμε χαρά σε μικρούς και μεγάλους. Το αντάλλαγμα γι' αυτό είναι τα χαρούμενα πρόσωπα που βλέπουμε. Τα χαμόγελα είναι η δική μας χαρά.

Πώς και τι μπορώ να κάνω;

Μπορώ να προσφέρω τον χρόνο για να βοηθήσω κάποιον που έχει ανάγκη, μπορώ να ταξιδέψω σε μέρη για να βοηθήσω κάποιον που το χρειάζεται, μπορώ να προσφέρω χρήματα ή άλλα αγαθά.

Ο εθελοντισμός περιλαμβάνει την παροχή βοήθειας σε οποιοδήποτε μέρος υπάρχει ανάγκη! Έτσι λοιπόν βρήκαμε 2 κυρίες, την Βασω και την Μαρία που πήγαν ως την Τανζανία της Αφρικής για να προσφέρουν τον χρόνο τους, τον κόπο τους και ότι άλλο είχαν, και να βοηθήσουν με όποιον τρόπο γινόταν! 

Τις καλέσαμε να έρθουν στο σχολείο μας για να μας μιλήσουν για την εθελοντική τους δράση στην Τανζανία. Μας μίλησαν για την ζωή  εκεί και την καθημερινότητά τους. Μάθαμε ότι η ζωή στην Τανζανία είναι πολύ δύσκολη, τα σπίτια τα φτιάχνουν με ξύλα, λάσπη και στάχυα. Επίσης δεν υπάρχει ρεύμα αλλά ούτε νερό, και χρειάζεται να μαζέψουν το νερό της βροχής με κουβάδες, το οποίο προφανώς δεν είναι ιδιαίτερα καθαρό. Φυσικά, δεν έχουν αμάξια και πρέπει να περπατάνε με τα πόδια πολύ μεγάλες αποστάσουν - αν και οι περισσότεροι δεν έχουν φύγει ποτέ μακριά από το χωριό τους. Οι άνθρωπουν ζουν μαζί με τα ζώα, και κάνουν κυρίως αγροτικές δουλειές.

Σκοπός του ταξιδιού τους ήταν για να προσφέρουν εθελοντικά τη βοήθειά τους. Η συμμετοχή τους στη δράση έγινε μέσω της εθελοντικής ομάδας Wheeling2help και μας εξήγησαν τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους βοήθησαν.

Όσοι εθελοντές πηγαίνουν εκεί, οργανώνονται από μια τοπική οργάνωση και θέτουν προτεραιότητες στις εργασίες που πρέπει να γίνουν. Βοήθησαν στο χτίσιμο των σπιτιών τόσο για τους κατοικους αλλά και για τους εθελοντές που πηγαίνουν εκεί, και στο χτίσιμο των αποθηκών  για να γίνεται αποθήκευση των γεωργικών προϊόντων του χωριού.. Μια άλλη σημαντική βοήθεια είναι προς τις “μάμες” (τις γυναίκες δηλαδή), ώστε να φτιάχνουν υφάσματα, να τα πουλούν και να έχουν τα δικά τους χρήματα. Ταυτόχρονα υπάρχουν εθελοντές που υποστηρίζουν την εκπαίδευση. Στο χωριό υπάρχει μόνο ένα δημοτικό σχολείο. Μάθαμε ότι το σχολείο έχει 450 μαθητές με 5 δασκάλους! Τα παιδιά δεν έχουν βιβλία ή μολύβια ή οτιδήποτε άλλο, όμως όπως μάθαμε, τα παιδιά είναι πραγματικά ευτυχισμένα που πηγαίνουν σχολείο! Καθώς οι δάσκαλοι είναι ελάχιστοι και οι μαθητές πολλοί, η μάθηση δεν είναι κάτι αυτονόητο ότι θα συμβεί, τα παιδιά βοηθούν το ένα το άλλο,  και ξέρουν ότι όταν θα επιστρέψουν στο σπίτια τους θα ξέρουν κάτι περισσότερο.… Κάτι που μας συγκλόνισε είναι ότι κάποια παιδιά έρχονται από μακρινά χωριά, και αναγκάζονται να περπατάνε μόνα τους 2 ώρες για να φτάσουν στο σχολείο τους το πρωί -και άλλες τόσες για να επιστρέψουν σπίτι τους.

Στη συνέχεια, ρωτήσαμε τη Βάσω και την Μαρία, πως τους υποδέχτηκαν οι άνθρωποι εκεί. Μας μετέφεραν ότι τις υποδέχτηκαν με πολλή μεγάλη χαρά, ενθουσιασμό και ότι στο βλέμμα των ανθρώπων ήταν έκδηλο το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης. Επίσης μας τόνισαν ότι σε καμία περίπτωση δεν αισθάνθηκαν ανασφάλεια ή φόβο.

Μας είπαν ότι το συναίσθημα που βίωσαν οι ίδιες ήταν μοναδικό και ευχάριστο. Οι άνθρωποι που δέχτηκαν τη βοήθειά τους ήταν ευγνώμωνες και τότε τα συναισθήματα γίνανε πιο έντονα. Αυτό τους έκανε να νιώσουν αυτοπεποίθηση και αλληλεγγύη. Επίσης, μας ενημέρωσαν ότι γνώρισαν πάρα πολλά παιδιά,αλλά παρόλα αυτά δεν μπόρεσαν να ξεχωρίσουν κανένα από αυτά. Όλα τα θυμούνται! Αν και το πρώτο που βίωσαν φτάνοντας στο χωριό ήταν να τις υποδεχθεί ένα μικρό παιδί με μια αγκαλιά και ένα “Σ’ αγαπώ” (με τα ελληνικά που είχε μάθει από κάποιον προηγούμενο έλληνα εθελοντή!)

Επιπλέον, δήλωσαν ότι είναι στα άμεσα σχέδια τους να κάνουν το επόμενο ταξίδι εθελοντισμού στην Τανζανία και σε άλλα μέρη του κόσμου! 

Τέλος, μας είπαν ότι ήταν το πρώτο οργανωμένο ταξίδι εθελοντισμού παρόλα αυτά έχουν κάνει κάποιες “μικρές’’ δράσεις στην πόλη μας, όπως να μαγειρέψουν σε μία κουζίνα ή να βοηθήσουν ηλικιωμένους με τα ψώνια τους. Μας αποχαιρέτησαν με τη συμβουλή τους, να δίνουμε τη βοήθεια μας, με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε! Βάσω και Μαρία σας ευχαριστούμε πολύ!!

Την ενδιαφέρουσα συζήτηση μας, μπορείτε να την ακούσετε και στα podcasts μας!

1. Πώς αντιδράσατε όταν έγινε το συμβάν;

Η φύση του τμήματος είναι τέτοια (μιλάμε για το τμήμα αντιμετώπισης καταστροφών της ΕΟΔ) που κάθε φορά που γίνεται μια φυσική καταστροφή η ομάδα ενεργοποιείται και προετοιμάζεται για άμεση συσχώσρηση σε περίπτωση που χρειαστεί να επέμβει για να βοηθήσει στην επιχείρηση έρευνας και διάσωσης.

2. Τι συναισθήματα σας δημιούργησε το τοπίο;

Μεγάλη έκπληξη το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσε ο σεισμός και μεγάλη λύπη για όσους που ήταν χωρίς σπίτι και βρισκόταν στο δρόμο αγωνιώντας για τους δικούς τους ανθρώπους. 

3. Σας εντυπωσίασε το μέγεθος της καταστροφής;

Ήταν τρομακτικό το γεγονός της καταστροφής, διότι πολλές περιοχές είχαν ισοπεδωθεί, υπήρχαν πολλά συντρίμμια και αμέτρητοι άστεγοι. Η καταστροφή ήταν μεγαλύτερη από ότι περιμέναμε αρχικά. Η ομάδα μας πήγε στην πόλη Αντιγιαμάν της οποίας το 98% καταστράφηκε. 

4. Πόσο δύσκολο είναι για εσάς να δράσετε κάτω από αυτές τις συνθήκες;

Αρκετά δύσκολο αν και εκπαιδευμένοι. Βρίσκεσαι σε ξένη χώρα, μακριά, σε άσχημες συνθήκες. Η διαβίωση είναι δύσκολη, δεν υπάρχει νερό (εμείς βέβαια είχαμε μαζί μας προμήθειες), οι καιρικές συνθήκες ήταν επίσης άσχημες. Το πείσμα όμως βοηθά να συνεχίζεις να βοηθάς όσο μπορείς.

5. Τι είδατε μόλις φτάσατε στο σημείο που έγινε το συμβάν;
   Φτάσαμε σχεδόν μεσάνυχτα, αντικρίσαμε γκρεμισμένα κτίρια, ο κόσμος ήταν έξω στους δρόμους, έκαιγε ξύλα για να ζεσταθεί (είχε -17 κελσίου), προσπαθούσε να βρει τρόφιμα για να φάει όλη η γειτονιά, ομάδες από διασώστες πήγαιναν να επιχειρήσουν σε διάφορα πεδία ή να βοηθήσουν όσους είχαν ήδη απεγκλωβιστεί.

6. Τι έλειπαν από αυτούς τους ανθρώπους; Είχαν τρόφιμα; Είχαν είδη πρώτης ανάγκης;
   Δεν είχαν τίποτα. Ούτε σπίτι. ούτε τρόφιμα, ούτε ρούχα, ούτε νερό. Η ομάδα μας, όπως και οι άλλες μέναμε στις εγκαταστάσεις μιας πετρελαϊκής τουρκικής εταιρείας στην οποία είχαν στηθεί μαγειρεία και οι υπεύθυνοι μοίραζαν τροφή, ρούχα και σκεπάσματα στον κόσμο για να ζεσταθεί.

7. Τι εξοπλισμό είχατε και τι προετοιμασία κάνατε;
   Είχαμε προσωπικά σακίδια  με τα ατομικά μας είδη και εξοπλισμό, σκηνή, υπνόσακο, επάρκεια σε τρόφιμα και νερό για μια εβδομάδα, και μέσα προστασίας κράνη, γάντια σακίδια πρώτων βοηθειών. Εκτός  από αυτά είχαμε φορεία, εργαλεία και διασωστικό εξοπλισμό (τρυπάνια, κομπρεσέρ, γεννήτριες, τροχούς) να φανταστείτε ότι μόνο ο εξοπλισμός ζύγιζε 1,5 τόνους!

8. Θα ξαναπηγαίνατε; 

       Ναι, θα ξαναπήγαινα!

9. Πώς κάνατε την έρευνα;
   Η έρευνα γίνεται και από τα εκπαιδευμένα μέλη της ομάδας και από τον εκπαιδευμένο σκύλο "SPEEDY"  που είχαμε μαζί μας. Στην αρχή μπαίνει ο σκύλος και ένα άτομο με θερμική κάμερα για να γίνει η φυσική έρευνα με ησυχία προσπαθούμε να ακούσουμε φωνή, να εντοπίσουμε ίχνος ζωής. Υπάρχουν βέβαια παντού κι άλλες ομάδες με άλλα μηχανήματα πιο βαριά ή άλλου τύπου π.χ. η ομάδα του Σουδάν* είχε μηχάνημα που μπορεί να εντοπίσει καρδιακό παλμό.

* χώρα στην Αφρική, κάτω από την Αίγυπτο.

10. Τι σας εντυπωσίασε περισσότερο;
    Εντύπωση μου έκανε η μεγάλη αγάπη από τον κόσμο εκεί και η φιλοξενία και η φροντίδα τους προσπαθούσαν συνεχώς να μας βοηθήσουν, να μας παρέχουν ακόμα και μέρος από τη λιγοστή τροφή τους και δεν παρέλειψαν να μας ευχαριστήσουν.